- PANEGYRICON
- PANEGYRICONorationis seu carminis genus, in totius alicuius gentis celebritate recitari solitum; de cuius origine sic Iul. Caes. Scaliger Poetices l. 3. c. 109. Veteres Graecos tenuit consuetudo certis ut celebritatibus unum in locum universi convenirent: ut eorum animi vel praeceptionibus Sapientum vel fortium aemulatione, componerentur atque colerentur: vel ludorum festivit atibus laxarentur. Namque tum Poetae, tum Oratores, tum Aretalogi, tum Historici, suas recitabant lucubrationes. Legimus enim suas Musas propriô ore Herodotum pronuntiâasse. Hesiodus vero etiam se victorem fuisse praedicat. Praeterea currus, athletae, equi etc. Ad haec fabulae multae dabantur vel a Tragicis, vel a Comicis: quorum iocis et praeteritorum laborum lassitudo, et praesentis morae taedium tolleretur. Nomen igitur generis πανήγυρις, ὅτι πάντας ἤγυρεν, i. e. omnes congregabat etc. Postmodum fortium inprimis virorum, et, qui pro patria pugnando defuncti, eô modô celebrari coeperunt, ut suô locô dicemus. Porro huiusmodi oratione populo post initum honorem Magistratus gratias agebant. Sueton. Tiberio c. 32. Praetorem collaudavit, quod, honore initô, consuetudinem antiquam retulisset, de Maioribus suis pro contione, memorandi. Vide quoque Plut. in Aemilio. A quo fonte manârunt Orationes Panegyricae, quibus Principi gratias in Senatu agebant Kal. Ian. novi Consules: super qua re SC. factum esse. auctor est Panegyricô Plinius, cuiustamen alibi nulla mentio. Idem mos etiam in Praesidibus provinciarum scrvatus, ad tempora Claudii, de quo Dio l. 58. etc. Vide Casaubon. ad Sueton. dictô loc.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.